Organic growers need information on variety performance under their growing conditions. A 4-year onion variety research project was carried out to investigate whether setting up a variety testing system combining conventional and organic variety trials is feasible and efficient rather than organizing separate variety trials under the two management systems. During 4 years commercial onion cultivars were tested at a certified organic and a non-organic location. Both systems were managed without chemical pest, disease and sprouting control, but differed in fertility management (organic manure in autumn versus synthetic fertilizer), soil cultivation and weed management (mechanical weeding versus application of herbicide). Management system significantly affected plant density, thickness of neck, and proportion of small and large bulbs. Variety × management system interactions were significant for bulb uniformity, earliness, proportion of large bulbs, dormancy and relative storage success but did not change the ranking of the varieties. We conclude that organic growers can profit from a more conscious variety choice when conventionally fertilised trials would refrain from using pesticides, fungicides, herbicides and sprout inhibitors. However, this would require an adaptation of the management protocol in such a way that trials might no longer represent conditions of conventional farmers. Furthermore, assessments of leaf erectness, disease resistance to downy mildew and leaf blight should be included in the protocols for organic use. We advocate better communication between breeders and growers on specific variety characteristics contributing to improving yield stability under low-input, organic growing conditions.
Biologische telers hebben behoefte aan informatie over uiteenlopende prestaties van de diverse rassen onder de biologische groeiomstandigheden. Een 4-jarig onderzoeksproject werd uitgevoerd om te onderzoeken of het opzetten van één rassenproeven systeem, dat conventionele en biologische rassenproeven combineert, efficienter is dan het organiseren van aparte rassenproeven onder de twee systemen. Gedurende 4 jaar werden commerciële uienrassen getest op een gecertificeerde biologische en een niet-biologische locatie. Beide systemen werden beheerd zonder chemische plaagbestrijding en kiemremmers, maar verschilden van de vruchtbaarheidsbeheer (organische mest in het najaar ten opzichte van synthetische meststoffen), grondbewerking en onkruidbeheer (mechanisch wieden versus toepassing van herbiciden). Het management systeem beïnvloed sterk de plantdichtheid, dikte van de hals, en het aandeel van kleine en grote bollen. Ras × managementsysteem interacties waren significant voor bol uniformiteit, vroegheid, aandeel van de grote bollen, rustperiode en de relatieve opslag, maar gaf geen verandering in de rangorde van de rassen. We concluderen dat biologische telers kunnen profiteren van een meer bewuste keuze bij verschillende conventioneel gerichte studies wanneer deze zich zouden onthouden van het gebruik van pesticiden, fungiciden, herbiciden en kiemremmingsmiddelen. Dit zou echter een dermate zware aanpassing van het management protocol dat de proeven misschien niet meer condities van de conventionele boeren vertegenwoordigen. Bovendien moeten beoordelingen van de bladstand en de weerstand tegen zowel valse meeldauw als bladvlekkenziekte worden opgenomen in de protocollen voor biologische teelt. Wij pleiten voor een betere communicatie tussen de kwekers en telers op specifieke raseigenschappen om bij te dragen aan het verbeteren van rendement stabiliteit onder lage input condities, zoals de biologische teelt voorwaarden.